Sommige mensen komen toch een beetje bevoordeeld ter wereld, als ik het zo bekijk: Guido Maria Grillo komt uit het prachtige Salerno en is een telg uit een familie waar de schone kunsten altijd al op het voorplan stonden: theater, opera, schilderen…het zijn allemaal activiteiten waar de familie De Curtis mee bezig was. Tel daarbij op: een mama die docente kunstgeschiedenis is en je begrijpt waarom ik denk wat ik denk.

De jonge Guido schreef zijn hogeschool-thesis over de muziek en de liederen van Fabrizio de André en hij werd als vanzelf in een bad van Napolitaanse gezangen ondergedompeld. Daarnaast was Jeff Buckley nogal aanwezig in de jeugdjaren van Guido, die niet alleen zanger en filosoof is, maar ook theaterauteur en -acteur, zodat je rustig kunt spreken van een veelzijdige man, die optimaal gebruik heeft gemaakt van de kansen die hem door zijn omgeving geboden werden.

Ik kende de man noch zijn werk, voor ik deze plaat te beluisteren kreeg en het minste dat ik kan zeggen, is dat die één en ander teweegbracht: de zanger beschikt over een heel bijzondere stem, die je meteen bij het nekvel grijpt. Het intense en pijnlijke begin van “Tu Sei Casa Mia” zet de toon: dit wordt allesbehalve een “pretplaat” en dat blijkt hoe langer hoe nadrukkelijker. Melancholie en nachtelijk uitgesproken (meestal gefluisterd) verlangen vormen de hoofdmoot. nostalgie troef dus, in het hoofd en het hart van het jonge hoofdpersonage dat, zoals bij zijn leeftijd past, bijna tegen beter weten in op zoek gaat en blijft gaan, naar die dingen waarvan hij heeft horen zeggen dat ze hem gelukkig kunnen maken. Nochtans blijft De Liefde voornamelijk een kwelling en is het vooral de zoektocht op zich, die de dingen enigszins draaglijk maakt.

Met referenties naar het klassieke Napolitaanse chanson -via liederen als Voce ‘e Notte” en “Catari (Marzo)-, maar tegelijk accenten van hedendaagse rock in “Veleno”, waarin Christiano Godano schittert of met zweempjes zuiderse wereldmuziek in “Un Giorno disse Addio”…het zijn allemaal uitingen van evenveel vormen van verlangen naar wat uiteindelijk helemaal onbereikbaar zal blijken te zijn.

Laten we wel wezen: wie niet een beetje thuis is in het Italiaans, of wie niet reeds een beetje kennis maakte met de hedendaagse theatervormen, riskeert hier niks aan te vinden en nochtans is dit een heel mooi werkstuk over de fases waar een jongen doorheen moet, als hij ooit een man wil worden. Ik geen toe dat ik ook niet alle finesses van het Napolitaans dialect gesnapt heb, maar menige keer luisteren bracht me toch zover dat ik hier onbeschroomd kan van genieten. Als ik u was, ik ging toch eens luisteren!

(Dani Heyvaert)